Pustkowie

[Viktoria]

Była strasznie zdziwiona tym co stało się z Lucyfer, jednak gdy Dagorlind ją podniósł przypomniała sobie co ma robić. Wysunęła ostre pazurki i atakowała za każdym razem gdy Dragon przybliżał się na tyle by mogła dosięgnąć skorpiona.

[Verta]

Może byś nam pomogła? Prosicie kogoś o pomoc? O masakra, choćbym miała zginąć to bym nie błagała o pomoc pomyślała tygrysica, jednak nic nie powiedziała, czasami na serio lepiej milczeć i atakować skorpiona. Mieli zrobić według planu Dagorlinda, jednak chyba wyszło jakoś inaczej. Atakować nogi, nie dając się zaatakować ogonowi, taa... Verta postanowiła pozostać przy swojej taktyce, czyli 1 oślepić, potem inaczej okaleczyć, tak bezpieczniej, w końcu ślepy nie trafi kolcem w przeciwnika. Teraz mają jeszcze czas jeść? Wiecznie głodne całkowicie zirytowana postanowiła iść na całość i odbiła się z całych sił od ziemi wskakując na łeb skorpiona, wydrapując, wygryzając mu oczy.

[Lucyfer]

Lucyfer zaczęła cicho chichotać. Gdy już była wystarczająco blisko skorpiona rzuciła się na niego i odgryzła mu jedną nogę. Skorpion się wywrócił, lecz podniósł się szybko. Lucy oblizała pysk i łapy z krwi skorpiona.

[Dagorlind]

- Brawo, kociaku! - zawołał i mrugnął do Viktorii. Uznał, że już wystarczająco okaleczyli skorpiona z powietrza, a w dodatku kończył mu się czas lewitowania. Wylądował. I natychmiast zaczął mamrotać jakieś dziwne formułki. Wokół skorpiona powstawała plama krwi. Wylewała się z podbrzusza monstrum. Powoli, co prawda, ale widać było, że tym wysiłkiem szaman dotkliwie okaleczył wroga. Kiedy już plama zrobiła się ogromna i kiedy skorpion zaczynał tracić przytomność, Dagorlind opadł bez sił na piasek.

[Verta]

Pozbawiła zwierzęcia wszystkich oczu, unikając jego ataków. W końcu rzuciła się na niego Lucy, która pozbawiła go równowagi. Tygrysica nie miała szans otrzymać się na jego łbie, więc puściła i poleciała w dół, w ostatniej chwili manewrując ciałem tak by wylądować na czterech łapach. Kątem oka zauważyła kocura, który coś tam mamrotał, zaraz potem padł wyczerpany, skorpion również wydawał się już osłabiony, jednak wciąż zaciekle walczył.

[Viktoria]

Spojrzała na to wszystko z kilku metrów ponad gigantem. Dobrze im szło, wygląda na to że ślepy, niemogący się ruszać skorpion ma mniej szans. Dagorlind wylądował stawiając ją na ziemi. Zobaczyła że skorpion rzeczywiście już ma coraz mniej sił. Na widok krwi odwróciła głowę w inną stronę. - Co ci jest? -trąciła noskiem leżącego kota.

[Lucyfer]

Lucyfer nie mogła wytrzymać ze skorpionem, który cały czas próbował ją ukłuć i odgryzła mu ogon. Zawarczała groźnie i zaczęła wyrywać mu następne kończyny.

[Dagorlind]

Leżał jeszcze chwilę odpoczywając. Wiedział, że osłabił skorpiona, ale siebie również. Znowu wstał i krucho trzymając się na tłustych łapkach zaczął ponawiać formułki. Skorpion znowu zaczął krwawić. Stracił zbyt wiele krwi by teraz taka zaciekle walczyć jak na początku, więc położył się. Jednak nogami, które mu pozostały, nadal wywijał próbując się bronić. Dagorlind tym razem nie upadł. Trzymał się chwiejnie na łapkach. Zdał sobie sprawę, że nic więcej nie mógł zrobić, poza nieczęstymi próbami wykrwawienia skorpiona na śmierć. Oddalił sie pod bliższy głaz i znowu zaczął odmawiać zaklęcia.

[Verta]

Spojrzała jeszcze raz na kocura, sprawdzała czy żyje, ale raczej nic mu nie będzie, to tylko zmęczenie, a przynajmniej tak się jej wydawało. Wkurzona całym tym zajściem, warknęła groźnie i rzuciła się na skorpiona, wgryzając się w miejsce, gdzie jego pancerz był cieńszy, delikatniejszy. Wgryzała się, drapiąc jednocześnie i warcząc, po jakieś chwili wyryła mu już niezłą dziurę, i nie bojąc się dobrudzić krwią wsadziła do środka łapy szukając serca. Jej oczy błyszczały rządzą krwi, jakby wpadła w bitewny szał. Poczuła na łapie coś pulsującego, syknęła i zanurkowała tam łbem, chwilę potem skorpionem targnął jakiś wstrząs, ostatnie ruchy nerwów, zaraz potem padł a samica odskoczyła z jego sercem w pysku.

[Viktoria]

Z pewnej odległości obserwowała to co się dzieje. Śledziła każdy ruch skorpiona. Do obrony pozostały mu szczypce którymi próbował schwytać Lucyfer i Vertę. Krew wyciekająca z potwora nadal była dla niej nieznośnie ochydna, ale starała się nie zwracać na nią większej uwagi. Zobaczyła wyczyn Verty i zaniemówiła. Skorpion chyba już zginął, bez serca nie mógłby przeżyć.

[Dagorlind]

Był wyczerpany, ale nie na tyle, by nie dostrzec zaistniałej sytuacji. Widział jednak jak przez mgłę. Walczące monstrum. Skaczący w jego stronę tygrys. Silny impuls u skorpiona. Tygrys z jakimś sercem w pysku. Triumf na jego twarzy. I wściekłość. Udało się przemknęło mu przez myśl Pokonaliśmy go. Jeszcze chwilkę odpoczywał po czym wstał i podreptał w stronę zakrwawionej Verty.

[Verta]

Z jej pyska ściekała krew, właściwie teraz prawie cała była nią umazana, jakby wyszła z horroru jakiegoś. Puściła serce, miała zamiar je zjeść, jednak... gdy cała adrenalina zaczęła ją opuszczać poczuła okropny ból brzucha. Spojrzała po sobie i zauważyła dość sporą ranę, najwidoczniej nie wszystko poszło gładko, skorpion jakoś ją zaatakował, a ta wcześniej tego nie zauważyła, za bardzo była wkurzona by przejmować się swym ciałem. Jęknęła i próbowała utrzymać równowagę, co było trudne, gdyż chwiała się na wszystkie strony, a krew z jej rany wciąż wypływa. Kurde, nie mogę teraz paść, nie teraz oni wszyscy tutaj są nie bała się śmierci, nie bała się bólu, bała się tego, że ktoś to będzie widział, jej klęskę.

[Lucyfer]

Lucyfer zmieniła się znów w siebie. Upadła na ziemię. Zakryła pysk łapami i zaczęła chichotać pod nosem. Dobrze wiedziała, że im więcej razy zmienia się w Lucyfera I wykańcza to jej psychikę i staje się oszołomem i wariatem.

[Dagorlind]

Nagle zatrzymał się. Ujrzał, że Verta się chwieje. Podleciał do niej jak najszybciej i pochylił się by zbadać ranę. Na brzuchu. - Cholera! - warknął - lepszego miejsca na zranienie nie mogłaś wybrać? - zażartował. Spróbował ją jakoś ułożyć, ale Verta protestowała. - uspokój się. Bo umrzesz. - powiedział jej to w twarz.

[Verta]

Ta, cholera, idealne określenie sytuacji, dokładnie, cholera pomyślała i odsunęła się od kocura. Upadła, jednak jakoś się pozbierała. - Najłatwiej, żadnych kości, piękny, gładki cios - wymamrotała. Była zaskoczona, że ktoś chce jej pomóc, i to ktoś obcy, za którym właściwie z początku nie przepadała, jak za każdym zresztą. Zaskoczenie szybko przemieniło się w złość, taka była słaba, że ktoś się nad nią litował, to raniło jej dumę i to bardzo, czuła się teraz jak śmieć, śmieć który zaraz pożegna się z życiem na oczach wszystkich, słaby śmieć, gorszej śmierci wyobrazić sobie nie mogła. Zawsze chciała zginąć jako bohaterka, która kogoś ratuje, bądź podczas walki z jakimś odwiecznym wrogiem... a nie durnym skorpionem.
- Zostaw, to samo... jakoś... się... uleczy - mruknęła i odsunęła kota łapą, coraz więcej krwi z niej uciekało. Normalnie ciekła i ciekła. Spojrzała na kocura błagalnie, nie wiadomo czy to było błagania o danie spokoju, czy o ratunek, chyba to i to.