Felrum Nignes
Terytoria Stada Cienia => Cieniste Jeziora => Wątek zaczęty przez: Cermor w Czerwiec 16, 2014, 14:57:16
-
Brzeg jeziora, jest tu chłodniej niż w innych terenach więc można się tu ochłodzić bądź zwyczajnie odpocząć.
(http://www.tapetus.pl/obrazki/n/80532_jezioro-abedzie-noc.jpg)
-
Maverick przyszedł nad cienisty brzeg. Ponownie otrzepał się z piasku i napił się wody, a w myślach planował już zemstę na Świetlikach. Ale przynajmniej Cermor wymęczył tą gepardzicę, a tamci nawet go nie tknęli, debile.
-
Mijał czas, tygrys się nudził, aż w końcu zasnął.
-
Obudził się i wyszedł.
-
Wszedł. Cień pogrywał sobie z Cermorem, podpalił kilka kolejnych drzew. Kilka ptaków uciekło spłoszonych, w ostatniej chwili umykając przed morderczym ogniem. Cień zaśmiał się w ciele geparda i wyszedł.
-
Weszła zmęczona. Położyła się na trawie i od tak zasnęła.
-
Przybyła zdruzgotana widokiem płonącej Samotnej Wiśni. Wreszcie jezioro, pomyślała z tryumfem, gdy ujrzała brzeg i piękną taflę wody. Spojrzała na śpiącą Lucyfer i wydrapała na ziemi strzałkę kierującą do wody oraz słowo MICI. Kiedyś tata ją nauczył pisać jej imię runami wodnymi. Miała nadzieję, że Lucyfer rozumie runy wodne, bo chciała z nią porozmawiać o Samotnej Wiśni. Ciekawe czy wie, że Wiśnia płonie?, zastanawiała się wpływając ostrożnie do wody, a następnie nurkując i penetrując dno. Bezpiecznie, wygodnie... a tam jest mała jama! myślała. Rozkopała jamę na większą i schodzącą w dół. Wyszła na brzeg i znalazła kilka liści, które następnie ułożyła na dnie jamy. Będzie mi wygodnie, cieszyła się. Ułożyła się dobrze i zasnęła niespokojnym snem.
-
Lucyfer któryś to raz obudziła się. Znowu miała jakiś głupi koszmar. Przed sobą zauważyła napisy. Pierwsze co jej wpadło do głowy, to, że są to runy wodne. Odczytała pierwsze dwie litery, a dwie ostatnie skojarzyła.
- Mici? - zdziwiła się i rozejrzała wokół szukając wzrokiem tygrysicy.
-
Przewróciła się na drugi bok. Nie mogła za nic zasnąć. Wypłynęła z jamy w poszukiwaniu jakiś muszli i glonów. Spojrzała w górę i na Lucyfer. Umie czytać runy wodne! ucieszyła się i wypłynęła.
- witaj. Jak miło, że umiesz czytać te runy.Wykopałam pod wodą sobie jamę i właśnie miałam ją zakamuflować - powiedziała i przypomniała sobie o płonącej Wiśni.
- czy wiesz, że Samotna Wiśnia płonie? Widziałam, że robi to jakiś biały gepard. Kim on jest? - rzekła jednym tchem i przechyliła głowę czekając na odpowiedzi. Z Lucy można zawsze pogadać, uśmiechnęła się w duchu.
-
Przetarła oczy na widok Mici. Myślała, że to jakaś iluzja lub zwidy, lecz się myliła.
- Coś tam jeszcze pamiętam.. - ziewnęła - i miło wiedzieć, że sobie jakieś miejsce do spania znalazłaś. I tak wiem, że płonie. Moje drzewko do spania. - położyła głowę na ziemi i spojrzała sennym wzrokiem na Mici - i ten biały gepard o którym mówisz to jest przywódca Klanu Cienia Cermor.
-
- co??? - zdziwiła się - Cermor? Przywódca? Pali Samotną Wiśnię? Przecież nikt normalny by czegoś takiego nie zrobił! - powiedziała. - przecież... on jest zdrowy na umyśle? - spytała podejrzliwie.
-
- Nie wiem.. - wymruczała - zwykle był bardziej opanowany i nie palił drzew.. Nie wiem co mu się stało. - westchnęła.
-
- a gdzie będziesz teraz spać? - spytała - tu też jest drzewo... - Mici podniosła wzrok na rosnące niedaleko drzewo. - i miałabym towarzystwo.. - powiedziała. Spojrzała na dno jeziora i wypatrywała ryb. Chciała coś zjeść.
-
- Nie wiem. - przetarła oczy - prawie wszędzie są drzewa - zachichotała i znów spojrzała na tygrysicę. Wpatrywała się w wodę - Jesteś głodna? - zapytała.
-
- tak - odpowiedziała - a co? - zanurkowała po rybę i po chwili pojawiła się na brzegu.
- jeszcze jedna i nie będę głodna - powiedziała z uśmiechem.
-
- Nic.. - ziewnęła - smacznego - życzyła Mici.
-
- dzięki - zanurkowała po kolejną rybę. - pozwól, ze cię zostawię... idę zakamuflować moją jamę. Nie chcę mieć tam jakiś gości - powiedziała i zanurkowała. Zebrała kilka glonów, a pod jedną kępką znalazła kamień który rozmiarem odpowiadał wejściu do jamy. Z wielkim wysiłkiem uniosła trochę kamień i wielką radością ujrzała, że jest on w miarę płaski. Pchając go i ciągnąc na zmianę przytaszczyła go pod jamę i zakryła nim wlot. Ułożyła kępki glonów i muszelki tak, by to wyglądało naturalnie i spojrzała usatysfakcjonowana na swoje dzieło. To rozumiem, pomyślała i odpłynęła w poszukiwaniu specyficznej roślinki, którą świetnie kreśliło się na głazach pod wodą, wodne runy.
Jak coś Mici zostaje na terenie Cienistego Brzegu, ale ja muszę spadać... pa
-
Lucyfer położyła głowę na ziemi i zasnęła.
-
Obudziła się. Nie była już taka zmęczona jak wczoraj. Wstała i rozejrzała się. Przypomniała sobie, że Mici poszła do swojego podwodnego domku. Lucyfer podeszła do wody. Przyglądała się wodzie aby złapać jakąś rybę. Złapała pierwszą lepszą. Zjadła ją ze smakiem. Usiadła na brzegu i popatrzyła przed siebie.
-
- smacznego - sapnęła wypływając na brzeg. - muszę już iść. Szukam kilka rzeczy. - powiedziała i wyszła.
-
Wróciła nad Cienisty Brzeg niosąc w zębach ziele do run wodnych.
- rznalażłam - wysepleniła w stronę Lucyfer i wskoczyła do wody. Podpłynęła do głazu i zaczęła na nim kreślić kolejne runy, które z daleka były nie widoczne, a z bliska wyglądały jak ślad ślimaka albo coś podobnego (dla niewtajemniczonych). Uśmiechnęła się wypłynęła na brzeg. Rzuciła spojrzenie Lucy i odeszła.
-
Przyszła i wskoczyła do wody. Taplała się i wcierała olejne glony w futro. Po dłuższej chwili, jej zabiegi pielęgnacyjne przyniosły sukces i po błocie z Mokradeł nie został żaden ślad. Wyszła na brzeg i otrzepała się (mimo, że nie było to potrzebne). Ułożyła się na brzegu, wpatrując się w wodę.
-
Obróciła się na plecy. Znudzona patrzyła w niebo i myślała o wszystkim. O Cermorze, Mokradłach i wodzie... Wstała i odeszła.
-
Nie przejmowała się, że Mici co chwilę tutaj przychodzi. Lucyfer coś burknęła pod nosem, wstała i wyszła.
-
Wypadła z Seofil'owego portalu do wody i upolowała kilka małych rybek, którymi się najadła.Już najedzona odsunęła głaz zasłaniający wejście do groty, wpłynęła do niej i zasnęła, myśląc o Cermorze (miała nadzieję, że takie coś go ocuciło). /śpi/
-
Wszedł. Był na siebie wściekły. Jak mógł na tak długo zostawić ukochaną! I jeszcze jej o tym nie mówić! Nie zauważywszy śpiącej tygrysicy ryknął potężnie w zimnej furii. W końcu położył się próbując spać. Lecz po pewnym czasie zdał sobie sprawę, że układa w głowie rozmowę z Lucyfer jak jej to wszystko tłumaczy. Westchnął. Fala gniewu, jaka go wcześniej opętała już minęła, ale nadal nie mógł się wyzbyć wrażenia, że on ją zdradził. Westchnął. W końcu dostanie pierdolca jak jej nie wytłumaczy. Ale na razie nic nie mógł zrobić poza obserwacją.
-
Wypadł z portalu obok jakiegoś drzewa. Zamykając za sobą portal rozglądnął się. Wyglądało na to że jest nad jakimś jeziorem. Zauważył jakiegoś kota leżącego nad wodą. Zignorował go i usiadł koło brzegu przyglądając się wodzie.
-
Spostrzegł wpadającego do grotu kota. Kota? Raczej przypominał goblina... Tamten nie zwrócił na niego uwagi. Błąd. Nie można od tak wymazać z myśli czyjąś obecność. Zanim wpadł tu ten goblinokot dostrzegł i przyjrzał się tygrysicy, z którą dzielił jaskinię. To była Mici. Obudziła się na dźwięk jego ryku, ale nic nie mówiła. Chyba znowu zasnęła. Przyjrzał się dokładnej goblinokotu lecz nie chciał rozpoczynać rozmowy. Poczeka trochę, może On się odezwie.
-
Poczuł na sobie czyjś wzrok. Obejrzał się. Ten kocur się na niego gapił. Przez to uczucie stracił zainteresowanie wodą. Za to konary drzew wydały mu się nader ciekawe. Jednak nie podszedł do nich. Obrzucił kota spojrzeniem.
-Cześć - rzucił tylko po to żeby ten przestał się tak na niego patrzyć.
-
W jego głosie słychać było coś jakby złość. I nagle uświadomił sobie, że cały czas się w niego wpatruje. Skarcił się w duchu. Jak mógł tak bezmyślnie postąpić. Ale było minęło. - Witaj. - powiedział miękkim głosem. - Czym... Kim jesteś? - natychmiast się poprawił.
-
-Kotem, nie widać? - odpowiedział. Nagle uświadomił sobie że powinien przedstawić się i spytać tamtego o klan.
-Yyyyh, znaczy Seofil jestem. A ty? - klan póki co zszedł na dalszy plan. Kocur nie śmierdział Świetlikami więc prawdopodobnie mógł być z Cienia.
-
- Fimbrethil. - odparł uprzejmie. - Znasz tę tygrysicę? - wskazał głową na Mici.
-
-Tak, a bo co? - oczywiście że znał "tę tygrysicę". Jak mógł by nie znać.
-
Zaśmiał się w duchu. Mici ma widać szerokie grono znajomych. - Tak się pytam. Jeśli moje pytania Cię denerwują to przepraszam.
_________________
Poczekamy aż przyjdzie, czy piszemy dalej? ;)
-
-Nie, skąd - zaprzeczył. Fimbrethil go nie denerwował, jego pytania też nie. Zastanowiło go tylko skąd on ją zna. Położył się nad wodą.
-A tak w ogóle to jesteś z Cienia? - zaryzykował pytanie. Wolał się po prostu upewnić.
______________
Jak chcesz to możesz czekać ;)
-
-Tak. - powiedział. - A ty?
____________
Poczekajmy, bo potem będzie zła XD
-
-No też - przytaknął.
_______________
No ok ;)
-
Obudziła się czując potrzebę powietrza. Od kiedy to ja się duszę pod wodą?, zastanawiała się wychodząc na brzeg. Nie zwróciła uwagi na inne kotowate, tylko na doprowadzenie się do porządku. Gdy płuca już należycie pracowały odwróciła się do kotów i poznała Seofila i Fimbrethila.
- witajcie - powiedziała prosto.
nie byłabym zła, tylko bym czuła, że pominięto mnie w rozmowie. To nie byłby gniew xd Ale wielkie dzięki xd
-
Po dłuższej chwili poczuła wielki głód.
- wybaczcie, ale jestem bardzo głodna... znajdę coś do jedzenia i szybko wrócę - powiedziała z uśmiechem i odeszła.
-
Wróciła nad brzeg i położyła się. Patrzyła przed siebie i nagle dopadły ją wspomnienia. Próbowała je wyrzucić z głowy, sprawić by jej myśli były spokojne jak tafla wody, ale nie wychodziło jej to i wspomnienia napływały coraz większą falą. Zaczęła jedno po drugim przypominać sobie. Ułożyła się na boku i zamknęła oczy, a wtedy dopadło ją wyjątkowo bolesne wspomnienie, o którym chciałaby zapomnieć. Jedna, jedyna łza spłynęła po futrze nie zostawiając śladu. Zwinęła się w kłębek i zasłaniając się przed resztą towarzystwa, zaczęła cicho nucić smutną melodię, przez zaciśnięte gardło.
-
Zaniechała wszelkiej ostrożności. Przestała słuchać. Wąchać. Czuć. Patrzeć. Tylko nuciła jedyną jej znaną i smutną melodię poddając się całkowicie jej rytmowi i wspomnieniom z nią związanych. Przypomniała sobie każdy szczegół sytuacji jaka zaszła i przerwała melodię równie nagle jak ją zaczęła. Chwilę się zastanawiała i zaczęła nucić od początku. No bo skoro jest ten okropny dzień, to czemu nie obchodzić go jawnie? Od czterech lat nie wspominałam tego dnia należycie! pomyślała i oddała się tylko nuceniu.
-
Śpiewała już kolejną godzinę, gdy skończyła pieśń i poczuła, że jej gardło było zdarte i nie nadające się do kolejnego śpiewu i mówienia. Przełknęła ślinę i wyczerpana zasnęła.
-
Popatrzył na Mici. Przestała śpiewać te smutną piosenkę i chyba zasnęła. Czyżby coś wspominała? Podszedł do wody. Dawno nic nie jadł, złapał jedną rybę i posilił się nią. Wrócił do konarów drzewa i położył się znowu. Postanowił tu zostać, tak na wszelki wypadek.
---------
Trochę mnie nie będzie...
-
Obudziła się ze zdartym gardłem, głodna i spragniona. Po dłuższej chwili przypomniała sobie czemu jest w takim stanie i ciężko stanęła na łapach. Brzeg był blisko, lecz po przejściu metra, może dwóch, była zmęczona jak po przejściu... całej trasy od Doliny Wodnej. Napiła się i wsunęła z pluskiem do wody. Pod taflą wody, wróciło jej trochę sił i złapała rybę. Następnie wpłynęła do groty i znowu zasnęła. No bo, po co się przemęczać chodzeniem, tylko po to, by sprawdzić czy przywódca-psychopata się obudził?
spox.
-
Obudziła się już wypoczęta i nie obolała, ale jej gardło cały czas nie nadawało się do czegoś bardziej wymagającego niż szept. Wypłynęła z groty i złapała rybę. Dla wygody usiadła na brzegu i tam zaczęła rozrywać ofiarę.
-
Gdy zjadła rybę, napiła się. Odwróciła się do innych i nie wiedząc co powiedzieć, po prostu wyszła.
Fim, ale jak mogłeś ze mną dzielić jaskinię skoro po pierwsze jest nie widoczna kiedy się ją zasłoni głazem (a tak była cały czas), po drugie w ogóle tam nie spałeś, a po trzecie, kiedy tam śpię, to mnie nie widać... ale przymknijmy na to oko ;)
-
Przeciągnął się, podszedł do wody w której złapał kilka ryb i wyszedł z nimi.