-Spokojnie, spokojnie, nie krzyczaj już tyle, bo sobie gardełko jeszcze zedrzesz - mruknęła do kocura, gdy ten kazał jej przestać się obwiniać, oczywiście dalej była na siebie wściekła, powinna się jakoś pozbierać i zdechnąć gdzieś w samotności, lub jakoś samodzielnie ratować (co pewnie by nie wypaliło bo z jadem nie wiedziała by co zrobić, poza tym ból był taki, że na niczym zbytnio skupić się nie szło), a nie odwalać takiej scenki przy wszystkich.
-Mnie tam nie interesuje kto jest, z którego stada - dodała po chwili, miała sobie odpuścić komentarz na ten temat, ponieważ zwykle była małomówna, a teraz do tego dochodziło wyczerpanie i wstyd, ale, jak już usłyszała przeprosiny małej to nie mogła tu nic nie powiedzieć.

Zacisnęła mocniej powieki, dumna... taa, jasne. Nic się już nie odezwała, schowała pysk w łapy, a ogonem przysłoniła ranę na brzuchu. Krew zaczęła skrzepnąć, robiąc z jej sierści okropne czerwone zlepki.

Spojrzała na kocię, nawet maleństwo się nią przejęło, próbowało ją przekonać. To był cios poniżej pasa, jak koszmarnie musiała wyglądać by tak chcieli jej pomóc, chociaż jak to ona, była oschła dla nich. Po jej pysku spłynęła jedna, samotna łza, która szybko zrobiła się różowa od krwi. Bye bye dumo, trzeba dać sobie pomóc. Skinęła lekko głową, gdy kocur oznajmił, iż będzie nacinał. Dobrze, niech tnie, skoro to ma pomóc. Zacisnęła zęby i czekała cierpliwie na koniec jego zabiegów.

Ta, cholera, idealne określenie sytuacji, dokładnie, cholera pomyślała i odsunęła się od kocura. Upadła, jednak jakoś się pozbierała. - Najłatwiej, żadnych kości, piękny, gładki cios - wymamrotała. Była zaskoczona, że ktoś chce jej pomóc, i to ktoś obcy, za którym właściwie z początku nie przepadała, jak za każdym zresztą. Zaskoczenie szybko przemieniło się w złość, taka była słaba, że ktoś się nad nią litował, to raniło jej dumę i to bardzo, czuła się teraz jak śmieć, śmieć który zaraz pożegna się z życiem na oczach wszystkich, słaby śmieć, gorszej śmierci wyobrazić sobie nie mogła. Zawsze chciała zginąć jako bohaterka, która kogoś ratuje, bądź podczas walki z jakimś odwiecznym wrogiem... a nie durnym skorpionem.
- Zostaw, to samo... jakoś... się... uleczy - mruknęła i odsunęła kota łapą, coraz więcej krwi z niej uciekało. Normalnie ciekła i ciekła. Spojrzała na kocura błagalnie, nie wiadomo czy to było błagania o danie spokoju, czy o ratunek, chyba to i to.

Spojrzała jeszcze raz na kocura, sprawdzała czy żyje, ale raczej nic mu nie będzie, to tylko zmęczenie, a przynajmniej tak się jej wydawało. Wkurzona całym tym zajściem, warknęła groźnie i rzuciła się na skorpiona, wgryzając się w miejsce, gdzie jego pancerz był cieńszy, delikatniejszy. Wgryzała się, drapiąc jednocześnie i warcząc, po jakieś chwili wyryła mu już niezłą dziurę, i nie bojąc się dobrudzić krwią wsadziła do środka łapy szukając serca. Jej oczy błyszczały rządzą krwi, jakby wpadła w bitewny szał. Poczuła na łapie coś pulsującego, syknęła i zanurkowała tam łbem, chwilę potem skorpionem targnął jakiś wstrząs, ostatnie ruchy nerwów, zaraz potem padł a samica odskoczyła z jego sercem w pysku.

Może byś nam pomogła? Prosicie kogoś o pomoc? O masakra, choćbym miała zginąć to bym nie błagała o pomoc pomyślała tygrysica, jednak nic nie powiedziała, czasami na serio lepiej milczeć i atakować skorpiona. Mieli zrobić według planu Dagorlinda, jednak chyba wyszło jakoś inaczej. Atakować nogi, nie dając się zaatakować ogonowi, taa... Verta postanowiła pozostać przy swojej taktyce, czyli 1 oślepić, potem inaczej okaleczyć, tak bezpieczniej, w końcu ślepy nie trafi kolcem w przeciwnika. Teraz mają jeszcze czas jeść? Wiecznie głodne całkowicie zirytowana postanowiła iść na całość i odbiła się z całych sił od ziemi wskakując na łeb skorpiona, wydrapując, wygryzając mu oczy.

Kolacje rządzą; noo dobra, obiad bo na nie zazwyczaj wstaję, śniadania omijam

Fantasy, że fantasy czy fantasy, że science fiction?