Felrum Nignes
Wolne Ziemie => Puszcza => Wątek zaczęty przez: Ivy w Czerwiec 15, 2014, 18:31:02
-
Długa, szeroka rzeka Mysspe tworząca niewielkie wodospady. Za taflą spadającej wody znajdują się jaskinie.
(http://fc00.deviantart.net/fs70/f/2010/131/9/b/gateway_by_syarul.jpg)
-
Lucyfer latała beztrosko i zapomniała o tym, że limit używania skrzydeł jej się skończył. Szczęśliwie wylądowała przed wodą. Wstała i otrzepała się z kurzu. Z zaciekawieniem rozglądała się gdzie jest. Postanowiła tutaj zostać do jutra, gdyż nie zna tutejszych terenów i jak z tond wyjść? Postanowiła się tutaj przespać i poczekać do jutra, aby znów móc użyć swoich skrzydeł i wzbić się w powietrze aby wyjść z tajemniczej krainy. Położyła się koło wielkiego kamienia i spuściła głowę. Zaczęła myśleć "co zrobić, by stać się lepszym?" zapytywała samą siebie i zaczęła gadać do siebie, lecz mówiła do Lucyfera, który dawno umarł.
- Lucyferze co zrobić..? - mówiła rozpaczliwie - Nie jestem dobra w polowaniu.. W walce.. Kujon ze mnie i tyle. Może medykiem zostanę? Niee.. Nie znam się na zielarstwie.. Chociaż, zawsze chciałam zostać Nekromantą. Ale co zrobić żeby zabłysnąć przed Przywódcą..? Nie mam pojęcia.. - westchnęła.
-
Lucyfer zdrzemnęła się. Gdy wstała nic się nie zmieniło. Nadal nie mogła zmaterializować skrzydeł. A to szkoda. Zaczęła myśleć co będzie jak ją znajdzie Przywódca? Będzie ochrzan? Czy poprostu mnie wyrzuci ze stada? Za dużo pytań.. Lucyfer zaczęła się kręcić i iść przed siebie. Nie obchodziło ją to, że zabłądzi lub czy spotka członka Stada Światła. I tak go pokona. Gdy tak szła zaczęła śpiewać cicho sobie swoją ulubioną piosenkę:
,,It hurts when you need me
And I can't break your fall
It hurts when you can't see
And it hurts..''
I tak kilka razy się powtórzyło aż znów trafiła na to samo miejsce.
- No to mnie przywódca zabije - powiedziała rozpaczliwym głosem - ale mam ekstra orientacje w terenie, widzisz Lucyfer? - znów zaczęła mówić do siebie.
-
W końcu Cień doprowadził go do kolejnej owcy-samowolki. Nie wiedział czy ją rozszarpać, czy zniszczyć jej umysł.. Chociaż i również on wszedł na nie swoje tereny jak gdyby niby nic. Cień się zmaterializował się i dotrzymywał kroku gepardowi, który szukał Lucyfer, i w końcu ją znalazł. Cień od razu na nią ruszył i przewrócił ją.
-A Ty gdzie się tak kręcisz? Mam rozumieć że chciałaś się spotkać z klanem światła i co dalej? Pobić ich? Czy może zostać zamordowanym, bo nawet sam przerośnięty lygrys by nie dał rady stadzie wściekłym niedźwiedziom? - wyburczał. Złość powoli mu przechodziła, ale nie do końca. Miał ochotę rozszarpać wszystko co się rusza, zwłaszcza stado Światła, ale nie mógł. Nie wiedział ilu osobników liczy sobie 'dobre' stado, a tym samym zesłałby na swój klan niebezpieczeństwo, czego chciał uniknąć. Prychnął gniewnie, machnął ogonem i usiadł.
-
- Przpraszam.. - powiedziała cicho - Nie byłabym tutaj, gdybym miała jeszcze trochę czasu.. - powiedziała nadal trzymana przez Cienia - nigdy nie mam czasu na coś co chcę zrobić. A jak się kończy no to.. Przepraszam. - ponownie przeprosiła bardziej błagalniej niż przedtem - Mam ograniczony czas latania i poza tym nie znam tych terenów.. - westchnęła niechętnie - i o wiele lepsza bym była jako ktoś kto zajmuje się bardziej sprawami umysłowymi nisz fizycznymi.. I czy twój cień mógłby mnie puścić? Nie wygodnie się leży na tej brudnej ziemi..
-
Cień warknął, ale puścił wolno Lucyfer i stanął obok Cermora.
-Czyli mam rozumieć, że nie możesz przebiec kilka kilometrów tylko musisz latać jak jakiś jastrząb? - Odpowiedź Lucyfer go zirytowała, ma łapy i może się poruszać. Widząc jednak wzrok młodej gepardzicy złagodniał nieco. Westchnął i opanował się, przybrał obojętny wyraz pyska.
-
- Oczywiście, że mogę się przebiec! - zaprotestowała śmiało - lubię latać, wtedy czuję się wolna! Ale nie że nie jestem wolna będąc w Twoim Stadzie.. Po prostu.. - umilkła chwilę i znów zaczęła śmiało mówić - Moja dusza jest wolna czując te świeże powietrze.. A poza tym przywykłam do tego kiedy mój przyjaciel jeszcze żył.. - westchnęła głęboko i wstała z ziemi.
-
-Oh, to skoro nie podoba Ci się życie w stadzie to czemu nie odejdziesz? Skoro chcesz być wolna proszę bardzo, tylko ja potem nie będę Cię bronił, gdyby stado światła bądź cienia Cię uznało za intruza i najzwyczajniej w życiu usunęło - Ogonem zaczął dudnić w ziemię. Miał ochotę polecić tej samicy, by przeniosła się do Światła, ale po co? Jeszcze kotka faktycznie posłuchała by jego rady i tam poszła, a w przyszłości musiałby z nią walczyć, gdyby doszło do wojny.
-
- Spodziewałam się, że nie zrozumiesz - westchnęła wstała i weszła na pobliską skałę - i poza tym mam swoje powody dlaczego należę do Twojego stada a nie do Stada Światła. - mruknęła po czym dodała: - i łaski bez jak chcesz to możesz sobie iść. Ja mogę poczekać, aż znów będę mogła się wznieść w powietrze. Nie chodzę po ziemi bo nie znam terenów. Jestem przecież nowa. - wymruczała i położyła się na skale.
-
- Rób co chcesz - burknął. Odwrócił się i odszedł zostawiając gepardzice samą, miał tylko nadzieje, że nie będzie się ona wpychać na tereny Światła, nie wiadomo jak tamci ją potraktują.
-
Gepardzica obudziła się z długiego snu. Znów mogła latać. Szybko zmaterializowała swoje skrzydła i wyleciała z krainy.
-
Przybiegła coraz bardziej znudzona hasaniem wszędzie gdzie się da. Gdy zobaczyła rzekę, natychmiast do niej wskoczyła (taki impuls). Za późno jednak się skapnęła, że rzeka spada wodospadem. Z jednej strony świetnie - kochała wodospady, ale z drugiej strony źle - może pogruchotać sobie kości na skałach. Przywarła do ściany i poczuła, że wpada do groty. Ułożyła się na mokrym dnie i wyczerpana zasnęła.
-
Obudziła się i karkołomnym skokiem wydostała się z wodospadu. Po chwili płynięcia z prądem rzeki, wygramoliła się na brzeg i niepotrzebnie się otrzepała. Chwilę spacerowała spoglądając na tereny, a gdy poczuła głód, odeszła.