Popatrzył na Mici. Przestała śpiewać te smutną piosenkę i chyba zasnęła. Czyżby coś wspominała? Podszedł do wody. Dawno nic nie jadł, złapał jedną rybę i posilił się nią. Wrócił do konarów drzewa i położył się znowu. Postanowił tu zostać, tak na wszelki wypadek.
---------
Trochę mnie nie będzie...

Nie. Nie bd kopiować pomysłów z innych for,

Znów przylazłam se tu z Efirką. Zaczęłam skakać po lodzie by go złamać i wpaść do jeziora.

Zaniechała wszelkiej ostrożności. Przestała słuchać. Wąchać. Czuć. Patrzeć. Tylko nuciła jedyną jej znaną i smutną melodię poddając się całkowicie jej rytmowi i wspomnieniom z nią związanych. Przypomniała sobie każdy szczegół sytuacji jaka zaszła i przerwała melodię równie nagle jak ją zaczęła. Chwilę się zastanawiała i zaczęła nucić od początku. No bo skoro jest ten okropny dzień, to czemu nie obchodzić go jawnie? Od czterech lat nie wspominałam tego dnia należycie! pomyślała i oddała się tylko nuceniu.

Weszła ostrożnym krokiem, by zraniona łapa nie bolała aż tak i spojrzała na pudełka zrobione przez Lucyfer. Przypomniała sobie jej instrukcje, czarny krzyżyk to trucizna, a gładkie to lekarstwo... Wzięła najniżej leżące pudełko, które na szczęście zawierało lekarstwo i położyła się tak by móc coś z raną poradzić. Pierwszym jej ruchem było ostrożne wyjęcie szkiełka, które jak się wbiło, tak zostało. Zawyła z bólu i dokładnie wylizała łapę. Następnie otworzyła pudełko i polała kilkoma kropelkami wywaru ranę. Zapiekło okropnie, a gdy przestało, to po ranie zostało lekkie zaczerwienienie. Mici spojrzała na łapę stanęła na niej i usatysfakcjonowana odstawiła pudełko (nie na miejsce) i odeszła szczęśliwa.